Prolog

Dedykowany mojej Olci, która namówiła mnie do pisania <3 oraz osobom, które skomentowały post powitalny <3

-Tato proszę opowiedz mi ją jeszcze raz- mała sześciolatka odkąd tylko wyszła z tatą na spacer nie prosiła o nic innego. Chciała po raz kolejny usłyszeć starą Neapolską legendę o chłopcu który potrafił zmieniać się w wilka. Jej tata tylko przewrócił oczami, mógł się spodziewać, że akurat ta legenda trafi do jego córeczki. Miała to zapisane w genach, nie da się ukryć, że po nim.
- Dobrze ale obiecaj mi, że nie powiesz o tym mamie- mężczyzna doskonale wiedział jaki jest stosunek jego żony do miejscowych legend. Wesoła blondyneczka powitała twierdząco główką i spojrzała na tatę wielkim piwnymi oczami czekając aż zacznie.
-Bardzo dawno temu- zaczął opowieść trzymając swoją córeczkę za dłoń i powoli kierując się w stronę lasu, gdzie zawsze chodzili na spacery- gdy Neapol był jeszcze małą wioską, w pobliskich lasach mieszkały wilcze watahy. Wilki te były niezwykle piękne, silne i szybkie, wyróżniało je coś jeszcze potrafiły rozmawiać z księżycem, który był ich przyjacielem. Pewnego dnia jeden z wilków znalazł w lesie, ludzkie niemowlę. Małego chłopca który został porzucony przez rodzinę. Wilkowi zrobiło się żal chłopcach, dlatego postanowił zabrać go ze sobą. Od tej chwili chłopiec wychowywał się wśród nich. Wilki wiedziały jednak, że chłopiec dorośnie i będzie musiał wrócić do świata ludzi. Nie chciały tego, pokochały go był dla nich częścią rodziny. Dlatego postanowiły poprosić księżyc by zmienił chłopca w jednego z nich. Księżyc nie chciał jednak robić czegoś czego chłopiec by nie chciał, on także go pokochał. Więc spełnił prośbę wilków tylko po części. Od tej pory chłopiec mógł zmieniać się w wilka gdy tylko zapragnął. A resztę czasu spędzać w swej ludzkiej postaci. Podobno księżyc tak umiłował sobie chłopca, że oprócz możliwości bycia wilkiem, podarował mu także nieśmiertelność. Chłopiec dorósł i od tamtej pory nie zestarzał się nawet o dzień. Podobno znalazł też przyjaciela i sprawił, że jest on taki jak on. Jednak to chłopiec zawsze będzie pierwotnym, obdarowanym przez księżyc. - mężczyzna skończył swoją opowieść patrząc w oczy swojej córki, które lśniły jak dwa małe diamenty. Wtedy rozległ się huk. Przerażona sześciolatka patrzyła jak jej tata osuwa się na ziemię z wielką czerwoną plamą na środku koszuli. W jej oczach pojawiły się łzy, cała skamieniała ze strachu, nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Patrzyła tylko na postać, która w dłoni trzymała broń celując prosto w nią. Była pewna, że spotka ją to co jej tatę. Śmierć. Postać była coraz bliżej a ona wciąż nie mogła nic zrobić. Nagle rozległo się głośne wycie, a zaraz potem warczenie. Ze ściany lasu, wyłonił się wielki czekoladowo brązowy wilk. Miał może z dwa metry i był niezwykle potężny. Jego prawie czarne ślepia wpatrzone były w napastnika z bronią i można było wyraźnie poczuć bijącą od niego nienawiść i chęć mordu na zabójcy. Dziewczynka jedyne co pamięta to patrząc na nią czekoladowe oczy jej wybawcy i uczucie bezpieczeństwa, następnie pustka.

Mała blondyneczka siedziała na dużym parapecie w swoim pokoju, patrząc na wielką,  srebrną tarczę księżyca widniejącą na niebie. Od śmierci jej taty minął już tydzień, a ona wciąż nie powiedziała ani słowa. W jej małej główce siedział tylko wielki basior, któremu zawdzięcza życie. Coraz bardziej wątpiła, w to, że naprawdę tam był. 'A co jeśli to tylko mi się śniło' przeszło jej przez myśl. Jej wzrok wylądował na rozległym ogrodzie otaczającym ich dom. To nie mógł być sen, teraz przecież nie śni, a widzi go. Zgrabnie zeskoczyła z parapety i najszybciej jak umiała pobiegła do ogrodu. Była już prawie przy swoim bohaterze gdy ten cofnął się o kilka kroków w tył, tak jakby się jej bał. Dziewczynka przystanęła, po czym śmiało patrząc mu w oczy wyciągnęła przed siebie swoją malutką dłoń, czekając na jego ruch. Bestia powoli i bardzo niepewnie zbliżyła się do niej, tak że jego głowa dotykała jej dłoni. Dziewczynka nie czekając ani chwili rzuciła się mu na szyję mocno przytulając, jego sierść była niebywale gładka, jak po zastosowaniu jakiejś odżywki. Wilk rozszerzył ze zdumienia oczy. Zadziwiła go ta mała osóbka, która bez żadnego strachu go prostu go przytuliła. Nie był do tego przyzwyczajony, ale musiał przyznać sam przed sobą, że bardzo się mu to spodobało. Zapragnął już nigdy nie rozstawać się z dziewczynką i chronić ją przed każdym rodzajem zła jakie czekało na nią w wielkim świecie.
-Dziękuję- jego uszu doszedł jej cichy szept. Poczuł na sierści coś mokrego, dopiero po chwili zrozumiał, że to łzy dziewczynki. Odsunął się od niej spoglądając smutno na jej twarzyczkę po której płynęły łezki. Niewiele myśląc polizał jej twarz językiem by zrozumiała, że jest przy niej. Gdy dotarło do niego co zrobił, momentalnie znieruchomiał oczekując reakcji blondyneczki. Ta tylko zachichotała cicho i na jej twarzy pojawił się uroczy uśmiech.
-Ludmiś, gdzie jesteś- z domu rozległo się wołanie zaniepokojonej matki sześciolatki. Wilk wiedział, że musi uciekać zanim ta go zobaczy. Zerwał ze swej szyi stary medalion z czarnej pozyskującej skały w kształcie sierpu księżyca i zarzucił go małej na szyję. Popatrzył jej jeszcze raz w oczy po czym w błyskawicznym tempie uciekł w stronę lasu, wiedział, że jeśli spowolni to nie uda mu się jej zostawić.
-Tu jesteś Lu, proszę choć do domu- usłyszała głos mamy z tarasu. Dziewczynka popatrzył w las po czym jej drobna piąstka zacisnął się na medalionie. Odwróciła się w stronę swojej mamy.
-Już idę mamusiu- powiedziała po czym weszła do domu.

********************************

Tak oto prezentuje się prolog XD mam nadzieję, że wam się podoba <3

Zapraszam do zakładek zapytaj i bohaterowie :3

Kocham Care <3