Rozdział 1

Dedykowany wszystkim, którzy sami piszą swoje opowiadania
JESTEŚCIE WIELCY! <3
****************************************** 


Nerwowo rozglądam się po zatłoczonym lotnisku w Seattle, mój wujek i Violetta powinni już tu być.
- Ludmila! Lu! - słyszę nawoływanie i szybko odwracam się w tamtą stronę. Już po chwili znajduję się w mocnym uścisku swojej kuzynki, skąd w takim drobnym ciele tyle siły.
- No już Violetta bo ją udusisz. - przerywa wujek German. German jest bratem bliźniakiem mojej mamy.
- Ale ty urosłaś i wypiękniałaś- wujek przygląda mi się przez chwilę po czym delikatnie przytula- no dobrze dziewczynki powinniśmy już iść, czeka nas dość długa droga. - oczywiście przeprowadzając się tu wiedziałam, że muszę pożegnać się z dużym miastem i słońcem. Moja rodzina mieszka w małej miejscowości w stanie Waszyngton, gdzie słońce świeci góra trzydzieści dni wciągu roku, a deszcz jest zjawiskiem bardzo bardzo częstym, by nie powiedzieć codziennością. Tak już czuję, że pokocham Forrest Fals. Nie dziwię się, że moja mama przy pierwszej okazji wyjechała do Włoch. Przeciskając się przez tłum, wychodzimy z lotniska. Ku mojemu zdziwieniu na parkingu czeka na nas radiowóz, wiedziałam, że wujek jest komendantem w miejscowej policji ale żeby jeździć wszędzie radiowozem. Z przerażeniem patrzę na auto, w tym czasie wujek pakuje mój bagaż podręczny do bagażnika, wszystkie niezbędne mi rzeczy wysłałam im już wcześniej.
- Witaj w moim świecie- szepcze Vilu.
- Błagam powiedz, że nie będzie nas w tym odwoził do szkoły? - patrzę na swoją kuzynkę ze strachem w oczach. Nie dość, że nowa szkoła, gdzie zapewne będę traktowana jak dziwadło z innego kraju to jeszcze codzienne mam być eskortowana przez policję?
- Nie spokojnie mam własny wóz-  uspokaja mnie- chciałam nim dziś przyjechać ale tata się uparł i sama wiesz- pokiwałam twierdząco głową wszyscy Castillo byli niezwykle uparci.
- No wsiadajcie na co czekacie. - pogania nas wujek, posłusznie wykonujemy jego rozkaz. Siadam z tyłu i szczerze mówiąc nie czuję się zbyt komfortowo, mam ochotę wybiec ztąd krzycząc' Jestem niewinna! To nie ja!', niestety czekają mnie jeszcze dwie godziny w tym samochodzie.

Zmęczona rozglądam się po swoim nowym pokoju, muszę przyznać, że przypadł mi go gustu. Jasno szare ściany poobklejane moimi szkicami i duże okno z parapetem, gdzie można siedzieć przypominają mi mój pokój w Neapolu. Łóżko z ciemno szarą pościelą i zagłówkiem owiniętym małymi lampkami. Do tego duża biała szafa i biurko tego samego koloru, to wszystko sprawia, że pokój jest bardzo jasny. Jest nowocześnie i minimalistycznie tak jak lubię najbardziej. Biorę w ręce mój szkicownik z którym nigdy się nie rozstaje i siadam na parapecie. Powoli sunę ołówkiem po papierze i już pp chwili widzę tak dobrze znane mi czekoladowe oczy. Swój talent malarski odkryłam zaraz po śmierci taty, gdy narysowałam najważniejszą scenę w moim życiu. Mała dziewczynkę przytulającą wielkiego wilka, od tamtej pory zaczęła się moja fascynacja tymi zwierzętami. Właśnie dlatego cały mój pokój jest w szkicach na których są wilki, a konkretnie jeden. Ciekawe jakby potoczyło się moje życie gdyby mnie nie uratował, czy odkryłam bym moją pasję. Oczywiście, że nie gdyby nie on już bym nie żyła. Moje rozmyślania przerywa pukanie do drzwi.
-Proszę- już po chwili Vilu siada na drugiej stronie parapetu.
- Jak Ci się tu podoba? Wiem, że to nie jest willa w Neapolu ale chyba nie jest tak źle? -pyta mnie lekko zmieszana.
-No nie jest to mój poprzedni dom. Ale wolę mieszkać tu z wami, niż tam sama. Myślę, że mogę nawet przywyknąć do wspólnej łazienki. - razem z Violą zaczynamy się śmiać, uwielbiam ją. Od zawsze moja kuzynka była też moją najlepszą przyjaciółką mimo, że nie widywałyśmy się zbyt często wytworzyła się między nami silna więź.
- Wiem, że zabrzmi to okropnie, no bo przeprowadziłaś się do nas tylko ze względu na śmierć mamy ale naprawdę się cieszę, że tu jesteś. - w moich oczach natychmiast zgromadziły się łzy. Jeszcze nie przywykłam do tego, że jestem sierotą choć już od dłuższego czasu żyłam w tej świadomości, dokładniej od czasu gdy mama powiedziała mi, że ma raka. Zaczęłam szybko mrugać by się nie rozpłakać.
- Ja też mimo wszystko się cieszę Vils, może to nie Neapol i może mam ochotę zamordować te chmury- wskazałam na niebo całkowicie nimi usiane- ale cieszę się, że mam was- posłałam kuzynce lekki uśmiech a ona go odwzajemniła.
- Mówię Ci Lu, spodoba Ci się u nas w szkole. Wszyscy już nie mogą się doczekać aż Cię poznają. - Viola aż podskoczyła z radości.
- Jak to wszyscy? Coś ty im o mnie naopowiadała? - aż boję się pomyśleć co ona im nagadała, teraz to pewne, że zostanę pośmiewiskiem.
-No bo pamiętasz, że jestem dziennikarką w szkolnej gazetce i napisałam artykuł o naszych wakacjach w Neapolu i jest całkiem prawdopodobne, że mogłam wspomnieć coś o tobie. - uśmiechnęła się rozbrajająco.
-Violu no przecież ja Cię kiedyś zamorduję! - krzyczę i uderzam kuzynkę poduszką, tak oto rozpętała się między nami prawdziwa wojna na poduchy.
- Ej uważaj zadzierasz z córką policjanta! - krzyczy Vils i dostaję poduszką.
- To lepiej ty uważaj! Rozmawiasz z przyszłą panią prezes Ferro IDC. Firmy która produkuje broń dla armii wielu krajów! Jak będziesz grzeczna to na urodziny dostaniesz odemnie czołg! - Vils odkłada poduszkę i grzecznie siada na łóżku- no i tak ma być. - znów zaczynamy się śmiać. Naprawdę się cieszę, że jest teraz ze mną.

-Lu pośpiesz się! Nie chcesz się chyba spóźnić! - z dołu słyszę krzyk Vils. Zarzucam na siebie czarny swetr do tego biała bluzka i czarne spodnie z wysokim stanem.
- Już idę! - krzyczę i zbiegam po schodach, szybko ubieram buty.
- Dłużej się nie dało- marudzi moja kuzyneczka i razem wychodzimy z domu. Przed nim czeka na nas stary ford Vilu.
-Masz szczęście, że nie jestem rozpieszczoną snobką bo inaczej nigdy nie wsiadłabym do tego rzęchu- mówię i zapinam pasy bezpieczeństwa, Vils może i została wychowana w przestrzeganiu prawa, ale najwidoczniej postanowiła mieć to głęboko gdzieś.
- Nie znajdziesz tu dużo lepszych, no nie licząc tych należących do Pasquarelliego i Verdasa.- warczy i minimalnie zwęrza swoje oczy.
-Kogo? - pytam ciekawa, taka reakcja w przypadku Violetty jest niezbyt częsta. Ona ma wrodzony talent do kontaktów z ludźmi, zawsze stara się być dla wszystkich miła i chyba pierwszy raz widzę, że kogoś nie lubi.
-Federico Pasquarelli i Leon Verdas. Bogaci chłopcy w naszym wieku, przeprowadzili się tu jakoś pół roku temu. - westchnęła jakby mówienie o nich sprawiało jej niewyobrażalne męczarnie.
- Aż tak ich nie lubisz? - dążyłam. No co ja poradzę ciekawa jestem.
- Nie no skąd uwielbiam tego Włoskiego tajemniczego przystojniaka i Meksykańskiego amanta z twarzą jak z reklamy Vouga. - popatrzyła na mnie, podniosłam brew do góry a ta ponowie wzdycha- Federico jest nawet spoko tylko rzadko z kimś gada oprócz Leona, a Leon wydaję się być typowym podrywaczem który upatrzył mnie sobie za kolejny cel. - ostatnie zdanie wypowiada bardzo cicho.- Ale ja się nie dam! Nie będę kolejną zabawką! - krzyczy i unosi rękę do góry. Na ten widok wybucham niekontrolowanym śmiechem. Za co zostaję zgromiona wzrokiem przez Vils.

Zdenerwowana pukam do drzwi sekretariatu. Vils zostawiła mnie tu mówią, że sobie poradzę, a ona musi pędzić do redakcji jeszcze coś poprawić. Dziennikarstwo to całe jej życie a biedny German liczył, że pójdzie w jego ślady. Moje rozmyślania przerywa 'proszę' za drzwi. Powoli wchodzę do środka, za wielkim biurkiem siedzi kobieta około 50 z miłym wyrazem twarzy.
- Ty pewnie jesteś Ludmila Ferro, prawda? - pyta i szczerze się do mnie uśmiecha.
-Skąd pani wie? - pytam zaskoczona jeśli to przez ten artykuł Violetty to obiecuję, że ta dziennikarka od siedmiu boleści mi za to zapłaci.
- Oj kochaniutka, mamy tylko 300 uczniów w tej szkole, nie trudno zapamiętać wszystkich. Poza tym przepisujesz się do nas w połowie września to nie często się tu zdarza. - posyła mi uśmiech jakby tłumaczyła mi cos oczywistego. - Zobaczmy wszystkie dokumenty są już dostarczone, więc nie ma z tym żadnego problemu. Tutaj masz plan lekcji i kartę na której muszą się podpisać wszyscy uczący Cie nauczyciele- podaje mi plik karteczek, po czym tłumaczy jak poruszać się po szkole i inne organizacyjne sprawy. - Listę musisz mi dostarczyć po wszystkich lekcjach. Powodzenia. - posyła mi kolejny uśmiech. Grzecznie dziękuję i uśmiecham się leciutko. Już w mniejszych nerwach wychodzę i patrząc na plan lekcji kieruję się przed siebie. Po chwili czuję, jak uderzam w coś twardego, raczej nie może to być ściana, ściany nie są ciepłe. No brawo Ferro nawet lekcje się jeszcze nie zaczęły a ty już na kogoś wpadasz, niepewnie unoszę wzrok do góry i widzę przed sobą parę czekoladowych tęczówek.

*******************************************
Mam nadzieję, że jedyneczka się wam podoba <3
Chyba wszyscy wiemy na kogo wpadła Lu XD
Kocham Care <3