Rozdział 2

- Bardzo Cię przepraszam, niezdara ze mnie- przejęta zaczęłam przepraszać nieznajomego chłopaka na którego wpadłam. Błagając w myślach by nie zrobił z tego afery. Jedynym szczęściem w nieszczęściu jest to, że chłopak jest niezwykle przystojny, ubrany cały w ciemnych kolorach, do tego urocze loczki na głowie które aż same proszą się o dotyk i te cudne oczy, tak jakbym je już kiedyś widziała. Ogarnij się Ferro,  na pewno jest już zajęty!
- Nic się nie stało, zdarza się- na dźwięk jego głosu, cała drętwieje. Zbyt idealny, coś musi z nim być nie tak. Czuje jak lustruje mnie tymi hipnotyzującymi oczami a jego wzrok zatrzymuje się na moim dekoldzie. Albo ten przystojniak właśnie bezkarnie gapi mi się na cycki, za co powinien dostać po tej pięknej mordzie. Albo patrzy na medalion, który podarował mi mój wybawca. W jego oczach widzę wielkie zaskoczenie, już mam mu coś powiedzieć gdy słyszę głos Violetty, która zawzięcie się z kimś kłóci.
- Ale ty jesteś upierdliwy Verdas. Nie rozumiesz, że nie znaczy nie! - zza rogu wyłania się Vils a za nią idzie bardzo przystojny facet, jednak nie tak przystojny jak ten na którego wpadłam.- O Lu tu jesteś dobrze, że Cię znalazłam.- moja kuzynka dopiero teraz mnie zauważa- Choć muszę Cie oprowadzić po szkole.- widzę, że koniecznie chce zostać ze mną sam na sam by wypytać mnie o sytuację w jakiej mnie zastała.
- Violetto nie przedstawisz nas swojej znajomej- odzywa się chłopak na którego wpadłam. Vils tylko przewraca oczami i robi zbolałą minę.
- Chłopaki to jest Ludmila, moja kuzynka. Lu to są Federico Pasquarelli- pokazuje na ofiarę mej niezdarności- i Leon Głupek Verdas. A teraz idziemy. - mówi pewnie i chwytając mnie za nadgarstek ciągnie w stronę klas.

Lekcję minęły mi w miarę spokojnie, szczerze myślałam, że będzie gorzej. wszyscy są bardzo mili do pełni szczęścia brakuje mi tylko aby przestali się tak na mnie gapić. Aktualnie jest przerwa na lunch i razem z paczką Violetty siedzimy przy stoliku na stołówce.

- Skoro jesteś w połowie Włoszką to umiesz biegle mówić w tym języku ?- pyta mnie ciemnoskóry chłopak, z tego co pamiętam nazywa się Hollywood... a nie Brodwey, nie nazwała bym tak dziecka.

- Nie geniusz mieszka tak od dziecka i wogóle nie zna tego języka - odpowiada jego dziewczyna, Cami, zanim ja otwieram usta.

- Ach Włochy marzenie - wzdycha Francesca, która tez jest Włoszka, jednak nigdy nie była w Itali, od urodzenia mieszka w Forrest Falls.

- Już widzę jak się tam dogadujesz z ludźmi - prycha Diego za co dostaje mocy cios w ramię od zdenerwowanej dziewczyny. Podobno nie są jeszcze razem ale widać, że jest między nimi chemia.

-Pan od włoskiego mówi że robię duże postępy!- krzyczy na niego Fran po czym robi obrażoną minę.

- Spokojnie Fran wiesz jacy są faceci - drobna dziewczyna kładzie rękę na jej ramieniu i próbuję ją pocieszyć.

- Ja nie wiem jacy są faceci?- oburza się niski chłopak w czapce z daszkiem.

- Tempi - wzdycha dziewczyna.

- O teraz to przesadziłaś! 

- Ja przesadziłam to ty przesadzasz! -krzyczy dziewczyna i wychodzi ze stołówki.

- Zaczekaj - chłopak podnosi się i biegnie za nią. Naty i Maxi, tak nazywa się ta urocza parka. Vils twierdzi, że często się kłócą ale zawsze godzą, trochę jak stare małżeństwo. 

-Co masz następne? -pyta Vils patrząc na mnie.

- Poczekaj chwilę- mówię i zaczynam szukać w swojej torbie planu lekcji który tam wrzuciłam- teraz mam włoski z panem Resto.- czyli na tą lekcję pójdę bez mojej kuzynki która uczy się hiszpańskiego.

- O to tak jak ja- ucieszyła się Fran- mówię Ci pan Resto jest super nauczycielem. - dziewczyna szeroko się uśmiecha na co Diego przewraca oczami i po chwili pyta:

-Dlaczego uczysz się włoskiego skoro już płynnie mówisz w tym języku? 

-Nie chcę go zapomnieć kiedy wrócę do domu- wyznaje, czy oni muszą być tacy ciekawscy? Ja rozumiem chcą mnie lepiej poznacz ale czuję się jakby za chwilę mieli mnie zapytać jaki rozmiar bielizny noszę. 

-Lu powinniśmy my już iść, pan Resto nie cierpi spóźnialskich. - Włoszka podnosi się z miejsca a ja szybko podąrzam w jej ślady. Wychodzimy razem ze stołówki. Po drodze Fran zadaję mi dużo pytań, o dziwo nie pyta mnie o moje życie lecz o Włochy.  Z radością udzielam jej odpowiedzi, kocham swój kraj i widać że dziewczyna też go kocha, mimo że nigdy w nim nie była. Pochłonięte rozmową wchodzimy do sali, Fran udaję się w stronę ławki a ja podchodzę do biurka za którym siedzi nauczyciel. Podaję mu kartkę do podpisu a on szczerze się do mnie uśmiecha. 

- Czyli mam na swoich lekcjach kolejną Włoszkę, a ty po włosku umiesz mówić? - patrzy na mnie zaciekawionym wzrokiem. Z wyglądu przypomina mi trochę bardziej dziadziusia niż nauczyciela.

-Pół Włoszke- prostuje i lekko się do niego uśmiecham- ale od urodzenia mieszkałam w Neapolu, więc umiem mówić po włosku. - posyłam mu niepewny uśmiech. 

-Dobrze, nawet bardzo dobrze - uśmiecha się i składa podpis na kartce którą po chwili mi wręcza. Mozolnie podnosi się z krzesła i błądzi wzrokiem po sali. - Jako że nie mamy zbyt dużego wyboru, będziesz musiała usiąść z panem Pasquarellim. - wskazuje na ostatnią ławkę w której siedzi chłopak z kpiarskim uśmiechem na tych idealnych ustach. - Myślę, że się dogadacie on też pochodzi z Włoch. - głos nauczyciela sprowadza mnie na ziemię. 

-Oby- mówię cichutko po czym zdenerwowana podchodzę do ławki tego adonisa, która teraz należy i do mnie. Starając się ignorować to przeszywające mnie czekoladowe spojrzenie, siadam na krześle i z torby wyjmuje zeszyt i szkicownik. Pan Resto zaczyna omawiać jeden z najprostszych czasów a ja czuję się jakbym siedziała w przedszkolu. Znudzona biorę ołówek i otwieram szkicownik, to pozwala mi się całkowicie oderwać od rzeczywistość, nudnej lekcji i tego bezkarnego przypatrywacza. Mój wewnętrzny spokój całkowicie psuje jednak cichy szep tuż przy moim uchu:

-Niezły szkic- momentalnie nieruchomieje i czuję że moje policzki robią się lekko czerwone.

-Dzięki- odwracam wzrok i to jest błąd, jego twarz jest tak blisko mojej, że nasze nosy prawie się stykają. Na moje policzki wypływa kolejna fala ciepła,  kurde akurat teraz. Szybko odwracam się od chłopaka na co on śmieje się cicho i z tym swoim uśmieszkiem wraca do swojej poprzedniej pozycji.

- Jestem Federico- już miałam ochotę mu powiedzieć, ze przecież pamiętam jego imię lecz powstrzymuje się w ostatniej chwili, jeszcze pomyśli że jestem jakaś napalona, choć w tym momencie nie miało by się to tak bardzo z prawdą. Jezu Ferro ogarnij się! Czemu ten chłopak wzbudza we mnie takie... coś, pożądanie, sama nie wiem jak to nazwać.

- Ludmila ale wolę formę Lu- delikatnie się do niego uśmiecham, w oczach Włocha pojawiają się dwie małe iskierki a na jego wargach wykwita szeroki uśmiech. 

- Możesz być pewna że zapamiętam- raczej nie będzie to trudne, za dużo ludzi w tej szkole to nie ma, i znów odzywa się ten mój wrodzony sarkazm, dzięki za takie geny tato!- od dawna rysujesz? - pyta z nieukryta ciekawością w oczach.

- Odkąd skończyłam sześć lat, to taka moja pasja i forma ucieczki- mówię całkowicie szczerze, nie wiem co on w sobie ma ale czuję, że mogę mu w pełni zaufać, czy to nie dziwne? Federico marszczy czoło i patrzy na mnie nieodgadnionym wzrokiem. 

- Ucieczki od czego? - kolejny który myśli że moje życie jest idealne, jednak w jego oczach widzę coś na kształt zmartwienia, troski nie to nie możliwe. Mimo to postanawiam powiedzieć mu prawdę. 

- Wiesz jeśli w wieku sześciu lat widzisz na własne oczy jak twój tata zostaje zamordowany a tydzień po twoich osiemnastych urodzinach twoja mama umiera, masz chyba prawo bać się świata i chcieć choć na chwilę od niego uciec. - mówię całkowicie szczerze, a w moich oczach zaczynają zbierać się łzy. Szybko zamykam powieki by nie mogły wypłynąć. Po chwili czuję jak ktoś chwyta moją dłoń i splata swoje palce z moim. Zdziwiona patrzę na Federico, nie takiej reakcji się spodziewałam.

- Ja przepraszam, nie...

- Wiedziałeś wiem- uśmiecham się do niego delikatnie. Na jego ustach również pojawia się delikatny uśmiech, jednakże w jego oczach w ciąż widzę troskę. 

- Wiesz świat wcale nie jest taki zły, wystarczy że tylko znajdziesz kogoś kto obroni Cię przed tym co złe-  mówi patrząc mi głęboko w oczy a ja czuję, że znów się rumienie. Lekko ściska moją dłoń i uśmiecha się kpiarsko jakby to, że się rumienie sprawiało mu ogromną satysfakcje. O nie! Z Ludmila Ferro nie ma tak łatwo! Niechętnie wyrywam rękę z jego uścisku i odwracam się w stronę tablicy. Federico zaczyna się cicho śmiać a ja mrożę go wzrokiem.

- I co Cie tak śmieszy? - jestem już mega zdenerwowana- myślisz, że... - niestety moją wypowiedź przerywa dzwonek oznaczający przerwę.  Włoch szybko podnosi się z ławki

- Jesteś urocza gdy się denerwujesz- uśmiecha się i pochyla tak że jego wargi lekko drażnią moje ucho-  do zobaczenia jutro Ludmiś- szepcze po czy odchodzi w drzwiach odwraca się jeszcze na chwilę i mruga do mnie. Co sprawia mnie w jeszcze większe osłupienie.

**************************************************
Szczerze nie wiem co powiedzieć dziękuje za ponad 2000 wyświetleń to dużo dla mnie znaczy ♡
Postanowiłam że rozdziały będą pojawiać się co 5 dni więc następny w poniedziałek XD
Kocham ♡ Care