Rozdział 19

Niewyspana przemywam twarz letnią wodą by choć trochę się ocucić. Z Neapolu wróciliśmy wczoraj późno w nocy. Muszę przyznać, że bez mojego chłopaka, jak to cudownie brzmi, śpi mi się dużo gorzej. Violetta jeszcze śpi a ja za bardzo nie wiem co ze sobą zrobić, cała zdrętwiałam i ledwo się ruszam. A może gdybym poszła pobiegać? Na dworze nie pada wie nie widzę przeciwwskazań. Włosy wiąże w wysoką kitkę i zakładam na siebie czarny top i legginsy. Przy wyjściu zakładam buty do biegania i szarą bluzę. W uszy wkładam słuchawki i zdecydowanie wychodzę z domu. Do moich płuc dociera rześkie powietrze a ja spokojnym truchtem przemierzam las. Oczywiście kieruje się wyznaczonym szlakiem turystycznym, jestem pewna, że gdyby nie to już dawno bym się zgubiła. Po przebiegnięciu dość długiej trasy zatrzymuję się by dać ciału odpocząć choć na chwilkę wyłączam muzykę i cieszę się odgłosami lasu. W pewnym momencie słyszę odgłosy kroków. Moja intuicja podpowiada mi, że wydarzy się coś bardzo złego i żebym natychmiast spyla gdzie pieprz rośnie. Jednak nie pozwala mi na to moje ciało, które całkowicie odmawia mi wykonania jakiegokolwiek ruchu.
- Proszę, proszę cóż za niespodziewane spotkanie- po moich plecach przebiega dreszcz przerażenia a w głowie rozlega się czerwony alarm. Z trudnością przełykam ślinę i odwracam się w stronę nieprzyjaciela. Jakieś dziesięć metrów ode mnie stoi Felipe z złośliwym uśmiechem na ustach. Jednak nie jest to tak cudowny uśmiech jak ten należący do Federico, który powoduje, że chcesz się na niego rzucić. Ten zwiastuje kłopoty i to bardzo duże kłopoty.
- Co ty tu robisz?- pytam cicho i powoli wycofuję się do tyłu.
- Ja? Nic szczególnego, po prostu muszę skończyć to co zostało mi nakazane. - mówi i zaczyna się do mnie zbliżać.
- To może ja sobie pójdę nie będę Ci przeszkadzać- mówię i próbuje jak najszybciej uciec od chłopaka.
-  Niestety nie mogę Ci na to pozwolić- mówi i za spodni wyjmuje broń, która celuje prosto we mnie. Od razu przypomina mi się obraz sprzed lat, zabójca taty, jego martwe ciało i człowiek celujący prosto do mnie.- Ruszysz się choć na milimetr, a obiecuję, że strzelę szybciej niż mam to w planach. - chłopak nabija broń a z moich oczu zaczynają płynąc łzy. Nawet gdybym chciała uciec moje ciało kompletnie mi na to nie pozwala.
- Czego ty chcesz?- pytam cicho- jeśli chodzi Ci o moje pieniądze to bez problemu mogę oddać Ci wszystko...
- Zamknij się!- krzyczy- Chcesz wiedzieć dlaczego tak wielu osobą zależy na twojej śmierci? Oni chcą zemsty, Zemsty na tym twoim chłoptasiu który jest niezniszczalny. Ale ty, ty jesteś tylko zwykłym człowiekiem, którego tak łatwo zranić. A twoja śmierć zaboli go bardziej niż wszystko inne- mówi spokojnym tonem i podchodzi bliżej. - Czas pożegnać się z życiem Neapolska księżniczko- przykłada broń do mojej skroni a ja zamyka oczy modląc się by zrobił to jak najszybciej. Wtedy rozlega się tak znajome dla mnie wycie. Momentalnie otwieram oczy, nie ma już przy mnie Felipe. Australijczyk leży pod jednym z drzew a nad nim stoi czekoladowo brązowa bestia. Po chwili jego wielkie ślepia kierują się prosto na mnie. Nie mogąc uwierzyć w to co widzę przykładam dłoń do ust, jest przy mnie, uratował mi ponownie życie. Zwierzę zbliża się do mnie a ja wyciągam przed siebie dłoń, która lekko drży. Wilk jakby znając moje zamiary przykłada do niej swój włochaty pysk. Delikatnie głaszczę jego sierść i cieszę się jej miękkością. Włosy Federico są stanowczo tak samo miękki, na samą myśl że gdyby nie mój wilczy wybawca już nigdy nie spotkałabym Fedusia z moich oczu wypływają łzy. Zwierzę widząc je zbliża swój pysk po mojej twarzy i przejeżdża językiem po moim policzku. Mimowolnie się uśmiecham i mocno przytulam wilka.
- Dziękuję to już drugi raz ratujesz mi życie. - szepczę wprost do jego kudłatego ucha. Nagle wilk zrywa się i w ułamku sekundy przygniata mnie ciałem do ziemi. Wtedy rozlega się huk, a zwierzę groźnie szczerzy zęby. Dopiero gdy widzę ciemną plamę krwi na czekoladowej sierści dociera do mnie, że Felipe postrzelił mojego bohatera. Jednak po zwierzęciu nie widać by w jakiś sposób mu to zaszkodziło. Podnosi się spokojnie i dając mi jakiś niezrozumiały sygnał głową rzuca się na Felipe wściekle warcząc. Dopiero po chwili dociera do mnie, że chodziło mu o to bym uciekała.

Przerażona osuwam się po zamkniętych drzwiach mojego pokoju, już od dłuższego czasu z moich oczu wypływają rzeki łez a ja nie mogę uspokoić chlipania. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że zostawiłam go tam postrzelonego. Powinnam się nim zająć i pomóc mu. Przynajmniej tak odwdzięczyłabym się za uratowanie mi życia. Ale przecież sam kazał mi uciekać, chciał ratować moje życie. Co nie zmienia faktu że zachowałam się jak tchórz, z drugiej jednak strony co mogłam zrobić? Nie mam przecież dwóch metrów i do zbyt silnych raczej nie należę. Nie mogę go tam tak zostawić, nie teraz kiedy ponownie go spotkałam. W tym momencie mało obchodzi mnie to że przed domem może czekać na mnie wściekły Felipe czekający tylko na moją śmierć. Naprawdę nie rozumiem czemu chciał to zrobić i to jego tłumaczenie, że ma być to zemsta na Federico. I niby czemu Fede miałby być niezniszczalny, jest przecież zwykłym człowiekiem. Racja może jest wyjątkowy ale przecież nie w takim sensie. No chyba że... Nie myśląc zbyt trzeźwo wstaję z podłogi i podchodzę do biurka. Drżącym dłońmi szukam portretu Pasquarelliego. Chwilę zajmuje mi znalezienie go jednak udaje mi się. Przykładam portret bruneta do narysowanego przed kilku laty portretu wilka. Zdziwiona i przestraszona przykładam dłoń do twarzy. Ich oczy są dokładnie takie same, nie mówiąc już o kolorze i fakturze włosów. Do tego ta dziwna rysa w jego łazience jak ślady pazurów. Sam Włoch czasem zachowuję się jak ktoś rodem wyjęty z innej epoki. Pewna swoich racji wybiegam jak burza z domu i kieruję się do posiadłości Włocha. Po dość długiej drodze docieram pod drzwi wielkiej willi. Zdenerwowana nie zawracam sobie głowę pukanie i po prostu wchodzę przez wielkie dębowe drzwi.Rozglądam się po nowoczesnym salonie z czarnym kompletem wypoczynkowym jednak nikogo nie ma w środku. Nie mając ochoty na zabawę w chowanego postanawiam zastosować bardziej radykalne metody.
- Federico!- wydzieram się na cały dom, jednak odpowiada mi głucha cisza. Błagam tylko nie mówcie mi, że jeszcze nie wrócił, a co jeśli coś mu się stało? Szybko przeszukuję cały dom jednak nie znajduję Włocha. Wtedy słyszę odgłos trzaśnięcia drzwiami. Powoli schodzę na dół i zastaję wściekłego Federico w salonie. Brunet parzy na mnie zdziwiony a ja tylko przecząco kręcę głową nie mogąc pozwolić by ta myśl do mnie dotarła. Jednak gdy patrzę w jego oczy wszystkie wątpliwości się rozmywają.
- To ty... - szepczę ledwo słyszalnie i wybucham niekontrolowanym płaczem. Powoli osuwam się na kolana i nie mając siły się podnieść zanoszę się płaczem. W ułamku sekundy chłopak znajduje się przy mnie i mocno przytula.
- Tak bardzo Cię przepraszam księżniczko- szepczę czule głaszcząc mnie po włosach- przepraszam...

 **************************************
I sekrecik wyszedł na jaw XD
Cześć Robaczki <3
Jak podoba wam się rozdział? :3

Zauważyłam, że ostatnio pojawia się coraz mnie komentarzy :c
Staram się to tłumaczyć szkołą ale jest mi z tego powodu przykro :(
Więc jeżeli czytasz to a nie komentujesz to proszę zostaw chociaż serduszko <3 będzie to dla mnie motywacją do pisania <3

KOCHAM MOCNO <3
care