Rozdział 4

Przez wszystkie lekcje nie mogłam się skupić, całą moją przestrzeń w mózgu zajmował ten przystojny ktoś. W końcu nadchodzi ta oczekiwana chwila, gdy razem z Fran wchodzimy do sali pana Resto. Mój entuzjazm od razu znika gdy patrzę na swoją ławkę, nie ma go. Bez większej radości zajmuję swoje miejsce i wyjmuje szkicownik. Nie mija nawet pięć sekund a ja już jestem w swoim własnym świecie, sunę ołówkiem po papierze by dokładnie uchwycić tą idealną miękkość czekoladowej sierści. Z podirytowaniem dmucham na niesfornego loka który spadł mi na czoło i nie pozwala się skupić. Już podnoszę rękę by założyć go za ucho, gdy robi to ktoś inny. Nie muszę na niego nawet patrzeć by wiedzieć że to on tylko jedna osoba w całym wszechświecie tak pachnie, tym boskim połączeniem lasu i ciepłego Neapolskiego dnia.
- Czyli prezent Ci się podobał? - pyta Federico i siada na krześle bokiem tak że nasze kolana się stykają. Patrzy na mnie jakby chciał po moim spojrzeniu sprawdzić czy nie kłamie. Pewnie patrzę mu w oczy i staram się nie przejmować tym że na mojej twarzy wykwitł rumieniec.
- Bardzo mi się podobał Fede. Od dziecka o takim marzyłam. Nawet nie wiesz jak bardzo kocham wilki. - ostatnie zdanie szepcze cichutko, a na twarzy chłopaka pojawia się tak uwielbiany przezemnie szelmowski uśmiech.
- Liczę, że opiekował się tobą i nie męczyły Cię koszmary. Jeśli nie spełnił swojego zadania, to uwierz mi mam na jego miejsce bardzo chętnego zastępcę. - w jego oczach widzę dziwną mieszankę szczęścia, troski i czegoś jeszcze, czego nie mogę zinterpretować ale wiem jedno jeszcze nikt nigdy tak na mnie nie patrzył.
-Jestem ciekawa czy zastępca też pachnie tobą- mówię śmiało, a chłopak nie wie co ma mi odpowiedzieć. Po chwili jednak wraca do żywych i już otwiera te idealne usta, które tak bardzo chcę poczuć na swoich, gdy do sali wchodzi nauczyciel i zaczyna rozdawać jakieś sprawdziany. Niestety na odpowiedź będę musiała poczekać.
- Jako, że jest to wasza ostatnia lekcja, Ci którzy skończą wcześniej mogą już iść- pan Resto się uśmiecha, po czym z kieszeni spodni wyjmuje gwizdek i dmucha w niego z siłą- czas start!

Już po niecałych dziesięciu minutach odkładam długopis, pisząc ten jakże trudny sprawdzian czułam się jak w pierwszej klasie podstawówki. Podnoszę się z ławki i razem z zapisaną kartką podchodzę do biurka nauczyciela, oddaję mu sprawdzian i szybko wychodzę z klasy. W wolnym tempie spaceruje po szkole czekając na Viole, jakoś nie kusi mnie by iść do domu trzy kilometry na nogach.
-Lu! - słyszę szept i odwracam się za siebie, by zaczekać na Włocha, który już po chwili znajduję się obok.
- Wracając do naszej poprzedniej rozmowy, tak zastępca też pachnie jak ja. - mówi z pełną szczerością wesoło się przy tym uśmiechając. Na ten widok nie potrafię się nie roześmiać. Nagle do głowy przychodzi mi pewien pomysł, wydaje mi się niezły więc czemu by go nie zrealizować.
- Fede przyjdziesz na ognisko w tą sobotę? - pytam ze szczerą nadzieją którą na pewno widać w moich oczach.
- Jesteś pewna że chcesz żebym przyszedł? - pyta z wesołymi ognikami w oczach, jeszcze się tu będzie ze mną droczył, o nie Pasquarelli nie ze mną takie zabawy. Postanawiam wykorzystać broń ostateczną, która zawsze działała na moją rodzinę. Robię duże smutne oczy zbitego szczeniaczka i delikatną podkówkę z ust. Smutno kiwam głową a reakcja Federico jest natychmiastowa, kładzie dłoń na moim policzku i składa całuska na moim czole.
- Obiecuję, że przyjdę Aniele, trochę się spóźnię bo muszę coś załatwić z Leonem ale postaram się przyjść jak najszybciej- mówi cichym szeptem. Momentalnie się uśmiecham i patrzę w te cudne czekoladowe oczęta, ta mina zawsze działa.

-Mówię, Ci Verdas przechodzi już samego siebie. Wiesz co odwalił dziś na hiszpańskim? Przez dziesięć minut kłócił się z panią Navarro dlaczego to nie on może wykonać projekt semestralny ze mną tylko z jakąś Stephanie. A jak ta odpowiedziała mu że ja robię go z Alexem to ten zaczął wykłócać się jeszcze bardziej! - zdenerwowana Violetta wciska nerwowo klakson na jakieś stare auto, które wlecze się przed nami. Jej zdenerwowana mina i uparcie Leona sprawia że wpadam w niekontrolowany śmiech a z moich oczu lecą łzy. - To nie jest zabawne! Najgorsze jest to, że pani miała już dość i mu uległa!  - krzyczy z piskiem opon zatrzymując się na podjeździe. Wychodzę z auta i delikatnie zamykam drzwi, zupełnie przeciwnie niż moja kuzynka, która trzaska nimi gniewnie, zaczynam podziwiać tego gruchota, że jeszcze jeździ.
- Czyli pracę będziesz wykonywać z Leonem? - pytam by się upewnić.
- Tak-  warczy przez zęby, po chwili jednak uśmiecha się złośliwie- Ale nic się nie martw jak przyjedzie do mnie w niedzielę to zapewne weźmie ze sobą Federico. Twój książę Cie odwiedzi!- mówi i szybko wchodzi do domu by uniknąć mojego mrożącego krew w żyłach wzroku.

 W moim przekonaniu plaże powinny być piaszczyste i suche a tu co? Już od godziny siedzę na kamienistej plaży gdzie wiatr wieje jak cholera i gdzie jest zimno. Już nigdy nie posłucham Violetty, niby miało być tak fajnie, a większość osób gada ze swoją drugą połówką lub flirtuje z kimś.Na wet Vils temu uległa i od dłuższego czasu gada z Alexem, wolę nie widzieć reakcji Leona na ten widok, albo nie przynajmniej coś by się działo. A pan wielki Pasquarelli to okropny kłamca, obiecał że przyjdzie a tu co? Jak go nie było tak nie ma. Znudzona patrzę na płonące ognisko. Muszę przyznać że drzewo, które wcześniej było w morzu pali się niezwykle, na ten piękny lekko niebieski kolor, jak ściany w sypialni moich rodziców, w Neapolu. Szybko zaciskam oczy by nie napłynęły do nich łzy. 

- Ty pewnie musisz być kuzynka Violetty- za sobą słyszę męski głos. Szybko się odwracam i stoję na przeciwko całkiem przystojnego blondyna, jednak do Federico daleko mu jeszcze. Naprawdę Ferro podchodzi do ciebie jakiś facet a ty potrafisz go jedynie porównywać do Pasquarelliego.

- Tak, jestem Ludmila- wymuszam na twarzy lekki uśmiech, na co chłopak odpowiada szerokim bananem na twarzy.

-Felipe- podaje mi rękę, która szybko ujmuje. - Masz może ochotę na spacer? - pyta i wskazuje na rozciągającą się plażę. Patrzę na siedzących przy ognisku ludzi i na pustą plażę. 

- Z chęcią się z tobą przejdę- skoro ten włoski pacan wolał mnie wystawić to jego strata i kogo ja próbuje oszukać, wolałabym żeby tu był.

- Inaczej tu niż we Włoszech? - już od kilkunastu minut spaceruje z Felipe po plaży, nawet spoko nam się rozmawia.

- Całkiem inaczej, tam jest ciepło. Nie cierpie zimna i tych okropnych chmur które ciągle zasłaniają słońce-  warczę przez zęby,  na co chłopak cicho się śmieje. 

- Tęsknisz za domem- stwierdza- wiem jak to jest gdy miałem 10 lat przeprowadziliśmy się tu rodziną z Australii, też nie mogłem przywyknąć do tego klimatu. - popatrzyłam na chłopaka, rzeczywiście wygląda jak typowy Australijczyk. Wysoki, blondyn z niebieskimi jak morze oczami tak na pewno nie kłamie. - Nie żeby coś ale nie wyglądasz jak typowa Włoszka- mówi ostrożnie, a jego wzrok nie schodzi ze mnie nawet na sekundę. 

- Z wyglądu bardziej przypominam mamę, która była Amerykanka. Za to mogę Ci powiedzieć że charakter mam po tacie, stu procentowym Włochu, więc lepiej ze mną nie zadzieraj. - udaję poważny ton i grożę mu palcem. Oboje wybuchamy śmiechem i dalej powoli idziemy, wesoło rozmawiając. Po chwili jednak czuję jak robi mi się coraz zimniej, jednak mogłam wziąć jakąś kurtkę lub chociaż bluzę. Zaczynam delikatnie pocierać moje ramiona na których mam tylko cieka koszule w kratkę. Chłopak widząc to zaczyna ściągać kurtkę, lecz ktoś go uprzedza. Czuję jak na moich ramionach spoczywa męska skórzaną kurtka, od razu ją poznaję. Szybko się odwracam

- Ty chyba sobie kpisz-  mówię  patrząc na uśmiechniętego Federico w samym T-shirt idealnie opinajacym jego klatkę piersiową.

**************************************************

Jest i 4 :3

Co do nexta nie jestem w stanie wam powiedzieć kiedy się pojawi, gdyż jadę w sobotę na wakacje i nie wiem co z dostępem do internetu :/ 

Jeżeli będzie Wi-Fi to postaram się dodać z tabletu siostry a jeśli nie będzie, to rozdział powinien pojawić się w następny piątek :c

Przepraszam was za to ale zrozumcie tonie zależy odemnie :(

Oczywiście wasze blogi będę komentować bez przeszkód :*

Kocham care ♥

 

A to na poprawę humoru XD właśnie taka będzie reakcja Andresa na wiadomość że będzie ojcem :")