Rozdział 6

Nie jest mi dane jednak długo przebywać w ramionach Federico gdyż już po chwili rozlega się sygnał oznajmujący przychodzące połączenie. No zabije tego kto teraz do mnie dzwoni i przerywa tą chwilę. Niechętnie odsuwam się od Włocha i wyjmuje z kieszeni mój telefon. Jedno przyciągnięcie po ekranie i mogę spokojnie nakrzyczeć na tego osobnika.
- Halo? - zadaję standardowe pytanie.
-Lu, ja jadę... bo Alex... i wtedy Leon... i pełno krwi. - w słuchawce rozlega się płaczliwy głos Violetty, ze strachu aż zamieram jednak wciąż zachowuję zimną krew.
- Vils powoli, co się stało? - pytam z pozoru spokojna i odwracam się by uciec przed przenikliwym spojrzeniem Federico. Słyszę jak moja kuzynka bierze głęboki wdech.
- Leon pojawił się na ognisku i Alex go sprowokował. Verdas stracił nad sobą panowanie i złamał Alexowi nos. Jedziemy jak najszybciej się da do szpitala, błagam nic nie mów o tym mojemu tacie bo jeszcze zainterweniuje i Leon będzie miał przechlapane. - Violetta wyrzuca z siebie wszystko na jednym oddechu. Czy ona zdaję sobie sprawę że właśnie broni Leona?
- Nic nie powiem nie bój się-  uspokajam kuzynkę,
- Dziękuję, do zobaczenia w domu- mówi szybko Vils a ja słyszę jęk bólu Alex, Leon naprawdę musiał mu mocno przywalić. Po chwili dociera do mnie fakt że nie mam czym wrócić do domu.
-Violetta! - krzyczę do telefonu, jednak odpowiada mi głucha cisza, rozłączyła się. Czuję jak dłoń Federico ląduje na moim ramieniu i delikatnie odwraca mnie do siebie, poddaje się temu i już po chwili stoję w tej minimalnej odległości od jego ciała.
- Wszystko w porządku? - w jego oczach widzę troskę, kręcę przecząco głową. Nie mija nawet chwila a ponownie znajduję się w jego ramionach, miejscu gdzie mogłabym spędzić resztę swojego życia.- Lu o co chodzi? - pyta nie puszczając mnie, dodatkowo zatapia swoją twarz w moje włosy przez co jego wargi dotykają mojego ramienia. Przez moje ciało przebiega przyjemny dreszcz, mogę przysiąść że Włoch uśmiecha się po tym jak zobaczył i poczuł moją reakcję na niego.
- Leon pobił Alexa i Vils jedzie z nim do szpitala. - mówię po cichu jednak wiem że on to słyszał.
- To było do przewidzenia że Verdas prędzej czy później to zrobi- w tonie jego głosu słychać rozbawienie, tak jakby śmieszyła go ta sytuacja. Nic nie mówiąc wtulam się bardziej w jego ciało, boże jaki on ma twardy brzuch, wolę nie myśleć ile czasu spędza na siłowni. - Martwisz się o niego? - pyta zdezorientowany, no tak moja reakcja wskazuje na to że zależy mi na stanie chłopaka, jednak ja mam to głęboko gdzieś.
- Nie tylko Vils pojechała z nim do szpitala, no i nie mam jak wrócić. - mówię smutna, naprawdę nie mam pojęcia jak wrócę do domu. I wtedy Fede robi coś czego nigdy bym się nie spodziewała, po prostu wybucha śmiechem. Świetnie ja się zamartwiam a ten ma z tego bekę. - Ciebie to śmieszy, jesteś okropny! - uwalniam się z jego uścisku i szybko odchodzę. Czuje jak pod powiekami gromadzą mi się łzy, yhhh czemu ja muszę być taka wrażliwa. Nie jest dane mi odejść daleko, gdyż po chwili unieruchamia mnie opiekuńczy uścisk Włocha.
- Aniele nie bądź na mnie zła, - czule szepcze mi do ucha a ja z wszystkich sił próbuje nie okazać tego jak kilka jego słów może sprawić że od razu mu wybaczę. - Nie wiem jak mogłaś pomyśleć, że nie masz jak wrócić. A ja to co? Chyba nie myślałaś że zostawię Cię tu samą? - pyta, a ja mimo tego że jestem odwrócona do niego tyłem mocno się rumienie.
- Naprawdę odwieziesz mnie do domu? - pytam i odwracam się w jego stronę by ujrzeć te czekoladowe tęczówki, które tak bardzo mącą mi w głowie.
- Kiedy tylko zechcesz księżniczko. - mówi pewnie, a ja kiwam głową i delikatnie ziewam. Nawet nie zauważyłam że jest już po jedenastej a ja ledwo stoję ze zmęczenia, za dużo wrażeń jak na jeden dzień. - To ja proponował bym już- mówi pewnie Włoch i nie czekając na moją reakcję znów bierze mnie na ręce, tym razem jednak niesie mnie jak pannę młodą.
- Fede nie musisz mnie nieść- mamrotam a oczy same mi się kleją, opieram głowę na jego klatce piersiowej, wsłuchując się w rytm jego serca zasypiam, jedyne co jeszcze słyszę to jego cichy szept:
-Dobranoc księżniczko.
 

Lekko przyćmiona otwieram oczy i rozglądam się po wnętrzu gdzie się znajduję.
- Cholera gdzie ja jestem? - mruczę pod nosem wytężając wzrok.
- Właśnie jesteś w moim samochodzie i odwożę Cię do domu śpioszku- do moich uszu dobiega ten idealny baryton Włocha.  Odwracam głowę w lewo i widzę go jak zamiast patrzeć na drogę wpatruje się we mnie.
- Patrz na drogę Federico- upominam go i staram się ułożyć w głowie to co się stało. Po chwili wszystko sobie przypominam.
- Nie martw się, przy mnie jesteś bezpieczna.- mówi to i patrzy mi prosto w oczy po czym splata swoje palce z moimi.
- Dziękuję za to że mnie odwozisz. - zawstydzona spuszczam wzrok i mocniej ściskam jego dłoń. Ma rację przy nim czuję się najbezpieczniej na świecie. 

- Ślicznie wyglądasz gdy się rumienisz - słyszę szept tuż przy moim uchu. 

- Tak jak wielki pomidor. - mamrocze pod nosem, nienawidzę tego że tak łatwo się rumienie.

- Wcale że nie, jesteś najpiękniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek widziałem- mówi z pełną powagą a ja zawstydzona spuszczam wzrok. I wtedy zauważam znaczek z marką samochodu na kierownicy, moje oczy robią się trzy razy większe a buzia mimowolnie się otwiera.- Lu wszystko w porządku-  pyta zaniepokojony Włoch, a ja jestem w stanie tylko pokiwać głową. 

- Czy ja właśnie jadę fordem mustangiem? - pytam cichutko ledwo wydobywając z siebie głos.

- Tak... - potwierdza Fede a ja momentalnie mu przerywam.

- Mój tata kochał mustangi i to jedna z wielu cech jakie po nim odziedziczyłam - wyjaśniam a Włoch podnosi dłoń i zciera z mojego policzka samotną łzę, nawet nie zauważyłam kiedy zaszkliły mi się oczy.

- Który rocznik? - pytam ciekawa, z racji tego że jestem w środku i do tego panuje już mrok, nie potrafię tego stwierdzić.

- 2015 - odpowiada dumnie, na co ja uśmiecham się delikatnie.

- Szalejesz Pasquarelli-  podsumowuje a ten tylko uśmiecha się szelmowsko, po czym ponownie łapię moją dłoń. 

- Dlaczego wydaję mi się że bardziej tęsknisz za tatą niż za mamą? - pyta poważnie. Nie wiem jakim sposobem chłopak to zauważył, ale trafił w samo sedno.

- Moja mama była cudowną osobą, to ona mnie wychowywała i bardzo ją kocham. Ale nie będę ukrywać że to z tatą łączyła mnie jakaś wyjątkową więź, jestem do niego bardzo podobna i spędziłam z nim mniej czasu wiec tęsknię bardziej-  tłumaczę to mocno zaciskając oczy by nagromadzone w nich łzy nie wypłynęły. Chłopak w żaden sposób tego nie komentuje, za to zatrzymuję samochód i wysiada z niego. Moje drzwi się otwierają a ja już po chwili znajduję się w jego ramionach.

- Lu proszę Cię pamiętaj że cokolwiek by się nie działo, zawsze możesz na mnie liczyć. Nie jesteś sama kruszynko i nigdy nie będziesz. - szepcze mi do ucha a ja czuję jak moje serce z każdym jego słowem rośnie, czy to możliwe że się w nim zakochuje.

- Dziękuję Fede, za wszystko. - mówię po czym składam na jego policzku całuska i wchodzę do domu. Na korytarzu ściągam buty i gdy już mam ściągać kurtkę dochodzi do mnie fakt, że przecież nie jest moja. Szybko wybiegam na werandę jednak po czarnym mustangu Pasquarelliego nie ma już śladu, no trudno oddam mu ją w poniedziałek.

Delikatnie pukam do drzwi pokoju Violetty, jej samochód stał już na podjeździe, więc powinna być w domu.

- Proszę- słyszę jej głos, jak najszybciej wchodzę do fioletowego królestwa Vils. Całe szczęście że German ma dziś nocną zmianę bo razem z Vils musiałybyśmy się ostro tłumaczyć. 

- Jak tam Alex? - pytam po czy siadam na jej łóżku. 

- Żyje, lekarze się nim zajęli, udało mi się wcisnąć im bajeczkę że się potknął i wywalił.- Viola wzdycha ciężko, widać że dzisiejszy dzień nieźle ją wymęczył.

- Ale o co im poszło? - pytam choć odpowiedź nasuwa się sama, Leon po prostu był zazdrosny. 

- Nie mam pojęcia Lu, jestem zmęczona a do tego jutro Verdas przychodzi robić ze mną projekt na hiszpański-  mówi, a ja rozumiem ją bez słów, chcę zostać teraz sama i wszystko przemyśleć.

- Rozumiem, dobranoc Vils. - mówię i wychodzę z pokoju.

- Kocham Cię Lu- słyszę głos kuzynki, a ja odwracam się i posyłam jej całuska.

Zmęczona padam na swoje łóżko i przytulam się do wielkiego wilka. Napawając się jego cudownym zapachem odpływam w krainę Morfeusza.

********************************
Wiem krótki w ogóle jakiś nie taki  :/
No ale mam nadzieję że nie jest aż tak źle XD
Kocham care ♥♥