Rozdział 5

- Liczyłem raczej na jakieś dziękuję Federico jesteś taki kochany- uśmiecha się do mnie kompletnie ignorując Felipe
- Pasquarelli bądź poważny, będzie Ci zimno w tym- wskazuje palcem na jego tors tak że jego opuszek dotyka jego twardego brzucha. No co ja poradzę jestem tylko słabym człowiekiem, który ma swoje pragnienia, a ostatnio głównym z nich jest rzucenie się na tego adonisa.
- Lu, nie jest nie jest mi zimno- mówi patrząc mi prosto w oczy po czym przykłada mi swoją dłoń do policzka - widzisz jest ciepła i mi tez jest ciepło, więc proszę Cie ubierz tą kurtkę- mogę przysiądź że temperatura w moim ciele podskoczyła o osiem stopnie od samego patrzenia w te czekoladowe oczy, które patrzyły się na mnie z tak wielką troską.

- I tak nie ustąpisz prawda? - pytam dla pewności a on energicznie kiwa głową. Niech mu będzie tym razem wygrywa - Niech Ci będzie - wzdycham zrezygnowana- ale jak tylko zauważę że jest Ci zimno od razu Ci ją oddaje. - mówię śmiertelnie poważnym tonem. Włoch zaczyna się delikatnie śmiać po czym zbliża się do mnie całkowicie  pozbawiając się przestrzeni miedzy nami.

- Przy tobie? To niemożliwe - szepcze mi na ucho a na moich policzkach pojawiają się rumieńce. Czemu on musi mnie tak prowokować, sprowadzać na granicę, jakby testował ile silnej woli mam w sobie.

- Myślę Ludmi że skoro jest Ci bardzo zimno powinniśmy wrócić do ogniska ogrzejesz się- mówi Felipe, o rany kompletnie zapomniałam że on też tutaj jest. Szybko odwracam się w stronę chłopaka i posyłam mu przepraszający uśmiech, jest mi wstyd że tak po prostu o nim zapomniałam. 

- To świetny pomysł powinieneś iść się ogrzać, zrobiłeś się strasznie blady- mówi uszczypliwie Federico i spogląda na Felipe z nieukryta niechęcią. Australijczyk zaciska dłonie w pięści- ja z Lu chętnie sobie jeszcze pospacerujemy- dodaje Włoch po czym mija mnie i staje lekko z przodu tak jakby chciał mnie obronić własnym ciałem. 

- A może sam pozwolisz jej zdecydować-  Felipe zbliża się do Pasquarelliego jakby chciał mu pokazać że się go nie boi. Dobra myśl Ferro trzeba zapobiec katastrofie bo ci dwaj wyglądają jakby się za chwilę mieli pobić.  Mimowolnie się uśmiecham na myśl że skaczą sobie do gardeł z mojego powodu. Jezu Ludmilo Ferro natychmiast przestań tak myśleć i zrób coś! 

- Hej chłopaki po co od razu się denerwować-  wchodzę pomiędzy nich z nadzieją że ja nie dostanę przez przypadek w twarz.  

- Nie wtrącaj się Lu- warczy cicho Felipe a mnie przechodzą dreszcze przerażenia. Na twarzy Federico maluję się jeszcze większą złość niż przedtem. Włoch próbuje mnie wyminąć by zbliżyć się do przeciwnika ale zatrzymuję go kładąc ręce na jego torsie.

- Fede proszę- szepcze patrząc mu prosto w oczy ze strachem. Po chwili jego oczy również odnajdują moje i znika z nich wszelki ślad agresji, za to widzę w nich troskę i chęć obrony. Tak jakby moje bezpieczeństwo było najważniejsze. Niezdejmujący dłoni z torsu Federa obracam głowę by spojrzeć na wściekłego nowo poznanego chłopaka. 

- Felipe myślę, że lepiej będzie jak sobie pójdziesz- mówię pewnie, chłopak nie zaszczyca mnie nawet jednym spojrzeniem po prostu odchodzi. Wciąż nie puszczając Włocha patrzę jak Felipe odchodzi. Dopiero gdy jest wystarczająco daleko opuszczam dłonie i patrzę gniewnie na Pasquarelliego. 

- Możesz mi wyjaśnić co to do cholery miało być? - pytam wściekła. Włoch patrzy na mnie zdziwionym wzrokiem.- albo wiesz co nic mi nie tłumacz, nie chcę tego słuchać- zdenerwowana odchodzę od oniemiałego chłopaka i zaczynam samotnie przemierzać plażę. Jednak jak widać samotność nie jest mi pisana ponieważ nie mija nawet minuta a czuję delikatny uścisk na nadgarstku.

- Lu proszę Cię nie bądź zła, wiem przesadziłem ale po prostu... gdy ... no ... - zaczyna się jąkać, a druga jego dłoń zaczyna masować jego szyję. W jego oczach widzę zdenerwowanie jakby wstydził go powód jego zachowania. 

- Nie musisz się tłumaczyć. - mówię krótko. 

- Ale mimo to jesteś zła, chociaż bardziej pasowałoby określenie smutna. - mówi to z przekonaniem jakbym miała to wypisane na czole. Czy aż tak łatwo mnie rozszyfrować. - Jeśli to przeze mnie to bardzo Cię przepraszam, za tą akcje z Felipe i za to że się spóźniłem.- mówi szczerze a zatapiam się w tej czekoladzie jego tęczówek. - naprawdę nigdy nie chciałem żebyś była przeze mnie smutna - Włoch bierze moje drobne dłonie w swoje i zamyka je w niedźwiedzim uścisku- wybaczysz mi-  robi wielkie oczy smutnego szczeniaczka i dolną wargę wysuwa do przodu. Bezczelny jeszcze wykorzystuje moją broń, teatralnie wywracam oczami.

- Jesteś najlepsza- mówi po czym daje mi całuska w policzek. Momentalnie się rumienie i czuję jak uginają mi się kolana, dlaczego on ma aż tak wielką władze nad moim ciałem, mimo wszystko postanawiam być silna i troszeczkę się z nim podroczyć.

- Przecież nawet nic nie powiedziałam, skąd ta pewność że Ci wybaczę?

- To widać w twoich oczach Aniele-  posyła mi swój kpiarski uśmiech.

- Jesteś niemożliwy Pasquarelli-  warczę przez zęby i mrórzę oczy. 

- Dziękuję za komplement Ferro, a teraz chodź coś Ci pokaże- uśmiecha się po czym ciągnąc mnie za rękę prowadzi w kierunku przeciwnym do ogniska.

-Federico daleko jeszcze? - już od dobrych dwudziestu minut idę z nim przez jakiś las nie wiadomo gdzie. - Jeżeli natychmiast nie powiesz mi gdzie idziemy i jak daleko jeszcze to obiecuję że Cię tu zostawiam i wracam do ogniska! 

- Zawsze tak marudzisz Lu? 

- Tak zawsze, gdy ktoś ciągnie mnie po lesie nie wiadomo w jakim celu. Do tego nogi mnie bolą i mam dziwne przeczucie że się zgubiliśmy. Dlatego proszę możemy wracać? - mówię zrospaczona na co on wybucha śmiechem. 

- Oj Lu, jakaś ty niecierpliwa, to już naprawdę niedaleko no choć nie pożałujesz- i mimo tego że w jego oczach widzę stu procentową szczerość tak muszę postawić na swoim.

- Ja nigdzie nie idę, mam dość! - krzyżuję ręce i nie mam najmniejszego zamiaru się ruszyć. 

- Sama tego chciałaś-  zrezygnowany wzrusza ramionami po czym podchodzi do mnie i sprawnie przerzuca mnie sobie przez ramię. Robi to tak szybko że nawet nie jestem w stanie zareagować, jednakże po chwilowym oniemieniu się otrząsam.

- Fede czy ciebie do końca powaliło? Odstaw mnie na ziemię! - zaczynam krzyczeć i uderzać jego plecy moimi piąstkami. Chłopak chyba nawet tego nie czuje, bo bez najmniejszego problemu dalej kieruje się w głąb lasu. Niech tylko mnie postawi, wtedy się policzymy.

-Jesteśmy na miejscu księżniczko- mówi po jakimś czasie i sprawnie kładzie mnie na własne nogi. Moim oczom ukazuje się prześliczny widok, wprost malowniczy. Mały wodospad z krystalicznie czystą woda i niewielki strumyczek od niego odchodzący, a to wszystko otoczone szafirowym lasem.

- Fede tu jest... mi słów brakuje- mówię cicho aby niczym nie zakłócić tego cudownego otoczenia.

- Jednak warto było być cierpliwym co? - posyła mi swój kpiarski uśmiech i zrywa małą stokrotkę po czym wkłada mi ją we włosy. 

- Tak, przepraszam za moje zachowanie-  jest mi strasznie wstyd, on  przyprowadził mnie do tak wspaniałego miejsca, a ja całą drogę marudziłam. Zawstydzona spuszczam wzrok.

- Ej nic się przecież nie stało- chłopak uśmiecha się szczerze po czym delikatnie całuje mnie w czoło. 

- I nie jesteś zły? - pytam by się upewnić. 

- Nie potrafię być na Ciebie zły- mówi a ja nie kontrolując swoich czynów rzucam się mu na szyję i mocno przytulam.

-Jesteś najlepszy- Federico po chwili osłupienia, również obejmuje mnie ramionami, jeszcze z nikim nie przytulało mi się tak dobrze. Po chwili słyszę jego szept przy moim uchu:

- Wiem to Aniele.

************************************************
Jest Wi-Fi jest 5 XD
Mam nadzieję że wam się podoba i czekam na komentarze perełki :*
Kocham Care <3