Rozdział 8

Czuję jak jego usta już prawie dotykają moich, gdy drzwi od pokoju gwałtownie się otwierają i wpada przez nie przestraszony Leon.
- Pomocy! Ona chcę mnie zamordować! - krzyczy, a wtedy do pokoju wpada Violetta z bronią Germana w dłoniach. Reakcja Federico jest zupełnie inna niż się tego spodziewałam, chłopak zamiast wyrwać broń mojej kuzynce jeszcze szczelnie do mnie przywiera jakby chciał ochronić mnie własnym ciałem.
- Co tu się dzieje? - do pokoju wchodzi rozespany wujek, rozgląda się nieprzytomnie po pomieszczeniu. No tak bo to przecież normalny widok, twoja córka celuje w chłopaka a na łóżku leży twoja siostrzenica z drugim chłopakiem w dość dwuznacznej pozycji, jego mina wskazuje na to że ani trochę go ten widok nie dziwi. Podchodzi do swojej córki i zabiera jej broń.  - Nie wolno! - mówi po czym wychodzi- Wolę nie wiedzieć co wy tam robicie.- po chwili słyszymy dźwięk zamykanych drzwi,  co oznacza że wrócił do siebie.
- Choć głąbie musimy dokończyć projekt-  wzdycha Vils a Leon niepewnie się do niej zbliża-  Ale jeszcze raz powiesz że twoim marzeniem jest zobaczenie mnie nago, to obiecuję że własnoręcznie cię uduszę! - warczy po czym oboje opuszczają mój pokój zamykając za sobą drzwi. Zaskoczona całą tą sytuacją, patrzę w oczy zdezorientowanego Włocha, po czym oboje wybuchamy śmiechem.
- Co to miało być? - mówię patrząc na chłopaka leżącego po mojej lewej.
- To Aniele była próba morderstwa i idealnie dopracowana interwencja policji. - mówi, a po pokoju po raz kolejny roznosi się dźwięk naszego śmiechu.
- W sumie nie dziwię się Vils, no bo błagam z takim tekstem do dziewczyny. - prycham
- Ale on tylko jej zdradził swoje marzenie- Federico zaczyna bronić przyjaciela a ja patrzę na niego wzrokiem mówiącym "lepiej w to nie brnij" - Oj już dobrze już nic nie mówię- poddaje się, po czym obejmuje mnie ramieniem. Kładę głowę na jego klatce piersiowej i mocno się do niego przytulam. Jego druga dłoń delikatnie spoczywa na mojej tali, tak jakby się bał że ucieknę.
- Lepiej że ja nie mówię głośno o swoich marzeniach bo jeśli twoja reakcja miała by być podobna do tej Violetty, to leżał bym już trzy metry pod ziemią- mówi po czym posyła mi swój kpiarski uśmiech.
- Czy ty coś sugerujesz? - pytam robiąc oburzana minę.
- Nie no skąd, ja stwierdzam fakty- szepcze po czym składa całuska na moim czole. Wzdycham tylko, przytulając się do niego i napawając mój nos jego boskim zapachem.

- Feduś? - pytam po chwili i przekręcam się na brzuch tak by móc patrzeć na jego twarz.
- Tak księżniczko? - jego dłoń zbliża się do mojej twarzy i delikatnie odgarnia z niej włosy które wypadły mi z koka.
- Opowiesz mi coś o sobie- proszę, szczerze boję się jego reakcji, jest taki skryty i tajemniczy. Włoch jednak uśmiecha się kpiarsko.
- A co chciałbyś wiedzieć? - Wszystko, przechodzi mi przez myśl jednak powstrzymuje się od powiedzenia tego.
- Cokolwiek, po prostu chcę Cię lepiej poznać- mówię lekko speszona, chłopak uśmiecha się tylko po czym przyciąga mnie do siebie tak że znów na nim leżę.
- Jak pewnie wiesz pochodzę z Włoch, ale nie wiesz że urodziłem się w pobliżu Neapolu- zaczyna swoją opowieść ale ja oczywiście muszę mu przerwać
- Jesteś z Neapolu?- jestem tym faktem bardzo zaskoczona, czyli istniała możliwość poznania go wcześniej.
- Tak jestem z Neapolu. Kiedy byłem na wycieczce w Meksyku poznałem tam Leona i staliśmy się dla siebie jak bracia. Jest jedyną rodziną jaką mam- mówi cicho.
- A rodzice? - Jezu Ferro czy ty nie umiesz trzymać języka za zębami.
- Nie żyją- szepcze a ja momentalnie mocniej wtulam się w jego ciało.
- Tak mi przykro Federico. - doskonale rozumiem jak musi się z tym czuć.
- Niepotrzebnie Lu, byli złymi ludźmi, zasługiwali na śmierć-  warczy przez zęby a w jego oczach widać mieszankę bólu i nienawiści.  Nie wiem co takiego zrobili jego rodzice, ale teraz nie jest jeszcze odpowiedni moment by o to pytać.
- Federico, pamiętaj że choćby nie wiem co się działo ja zawsze będę przy tobie- mówiąc to uświadamiam sobie, ze są to te same słowa, które wczoraj on wypowiedział do mnie. Chłopak uśmiecha się po czym cmoka mnie w nosek.
- Jesteś jak Słoneczko wiesz? - mówi, a ja patrzę na niego zdziwiona- rozganiasz moje wszystkie smutki i wprowadzasz w życie radość. - wyjaśnia a ja robię się cała czerwona, mimo zakłopotania nie potrafię się pozbyć wrodzonego sarkazmu.
- Wiesz w tym klimacie słońce jest raczej potrzebne- mamrocze. Na co Fede tylko cicho się śmieje.
- Ciebie księżniczko potrzebuje w każdym klimacie- szepcze mi do ucha, a ja nie potrafię zrobić nic innego jak tylko pocałować go w policzek i mocniej przytulić. Po raz kolejny zadaję sobie pytanie czym ja na niego zasłużyłam, jednak wszelkie wątpliwości znikają gdy wysłuchuje się w bicie jego serca, serca w którym tak bardzo chciałabym się znaleźć.

- No hej słodziaki- Leon już drugi raz dzisiejszego dnia bez żadnego ostrzeżenia wchodzi do mojego pokoju. Szybko siadam na łóżku przestraszona jego wtargnięciem.
- Verdas mówił Ci już ktoś że jesteś strasznie irytujący? - pyta Pasquarelli, który również, podniósł się do pozycji siedzącej.
- Nie ale możesz mi to powtarzać całą drogę do domu-  mówi po czym uśmiecha się szeroko-  A tak na poważnie stary, pora już wracać. Skończyliśmy już projekt i cierpliwość Vils też się już kończy. Więc jeśli nie chcesz urządzać mi pogrzebu, to lepiej zbieraj cztery litery i choć- mówi po czym wychodzi z pokoju i kieruję się w stronę schodów-  Na razie Lu! - słyszę jego krzyk.
- Nie ma co Gentelmen pierwsza klasa-  wzdycha Federico a ja zaczynam cichutko chichotać. - Do jutra księżniczko- mówi po czym daje mi całuska w policzek i wychodzi. Chwilę patrzę tępo w ścianę po czym przypominam sobie o czymś ważnym.
- Fede! - krzyczę i wybiegam z pokoju jak torpeda. Oczywiście nie byłabym sobą gdybym na nic nie wpadła lub się nie wywaliła. I tak dzieje się i tym razem, nie patrząc pod nogi, potykam się o buty Vils leżące na schodach. Z przerażenia zamykam oczy i już przygotowuje się na spotkanie z podłogą, jednak to nie następuje. Zdziwiona otwieram oczy i napotykam patrzące na mnie czekoladowe tęczówki.
- Nie myślałaś kiedyś nad wynajęciem jakiegoś rycerza żeby Cię ratował księżniczko? - pyta Włoch z kpiarskim uśmiechem na ustach a ja czuję nieoparta chęć zbliżenia ich do swoich.
- Nie było chętnych- mówię smutno i wyswobadzam się z jego objęć-  Twoja kurtka-  podaje mu przedmiot o którym wczoraj zapomniałam-  jeszcze raz dziękuję.
- Nie ma za co- zbliża się do mnie i styka nasze nosy- Nie musisz szukać rycerza..
- Wiem-  przerywam mu-  bo znalazłam już księcia- mówię i dotykam jego policzka. Sama nie wiem skąd we mnie ta odwaga, po prostu czuje, że to odpowiedni moment by powiedzieć mu ze też mi na nim zależy.  I mam nadzieje że zrozumie o co mi chodzi. Chyba rozumiem bo uśmiecha się szeroko i po raz kolejny tego dnia jego usta zbliżają się do moich. Jednak już drugi raz przerywa nam ta sama osoba.
- Fede pośpiesz się-  prosi Leon po czym szybko wybiega z domu.
- Jeszcze Cię dorwę Leon! - ze szczytu schodów dobiega nas krzyk Vils. Pasquarelli tylko wzdycha ciężko po czym słyszę jego zdenerwowany szept:
- Zamorduje cię Verdas.- chłopak daje mi całuska w policzek-  Do jutra kochanie. - mówi i wychodzi z domu.
Patrzę na moją kuzynkę która uśmiecha się szeroko, po czy obydwie zaczynami piszczeć i skakać jak głupie.

- Całowaliście się? Błagam powiedz że tak-  Vils szybko zbiega ze schodów i zatrzymuję się przede mną z podekscytowaniem wypisanym na twarzy. 

- Niestety nie-  wzdycham-  Leon nam przerwał i to dwa razy- tłumaczę a na jej twarzy pojawia się gniew.

- Ten to ma dopiero wyczucie czasu, no nic tylko mu wpierdolić- mówi a ja cichutko się śmieje. 

- Jak nie teraz to później, widać to nie był jeszcze ten moment- szczerze powiem że jest mi smutno z tego powodu, ale nie ma się co załamywać.

- Oj na pewno nastąpi. Gdybyś ty widziała jak na ciebie patrzy, przecież on świata poza tobą nie widzi. Ehh że też ja nie mam kogoś takiego- wzdycha rozmarzona.

-kyhy Verdas kyhy-  udając że kaszle podaję nazwisko Meksykanina. Vils od razu mrozi mnie wzrokiem a ja unoszę ręce w geście "co złego to nie ja".

- Masz już sukienkę na bal?- pyta Vils widocznie chce zmienić temat.

- Bal? 

- Tak bal jesienny, na którym chłopcy licytują dziewczyny a pieniądze idą na wydatki szkoły- wyjaśnia szybko

- A no tak- przypominam sobie- to już w tą sobotę prawda?-  Vilu potakująco kiwa głową- Mam sukienkę. Chcesz zobaczyć?  - jeszcze nie kończę pytania, a już jestem ciągnięta przez swoją kuzynkę do mojego małego królestwa.

************************************
WITAJCIE WSZYSCY <3
Na początek chciałabym się pochwalić, że zajęłam drugie miejsce w konkursie organizowanym przez mojego Potworka <3 na tym zacnym blogu  http://ratujmojeserce.blogspot.com/ bardzo się z tego powodu cieszę gdyż jest to mój drugi OS jaki w życiu napisałam XD
Następny rozdział prawdopodobnie w poniedziałek <3
LOFFKI CARE :*