Rozdział 7

Na wpół żywa wstaje z łóżka i jedyne o czy marzę to orzeźwiający prysznic. W nocy znów było mi tak zimno, że oprócz  kołdry musiałam się przykryć dwoma kocami, przez co rano czuję się jakbym wyszła z sauny. Szybko wchodzę do kabiny a po moim ciele zaczynają spływać letnie kropelki. Właśnie tego mi trzeba, rozbudzenia i chwili by pozwolić myślą swobodnie płynąć, co ostatnio oznacza myślenie o Pasquarellim. Ten chłopak mnie zadziwia i niebywale mąci w głowie, przy nim czuję się taka bezpieczna i wyjątkową. A te jego oczy.. , kiedy w nie spoglądam to tak jakbym była zahipnotyzowana. Wychodzę spod prysznica i wycieram swoje ciało puchatym ręcznikiem, skoro i tak nigdzie dziś nie wychodzę nie ma po co się stroić, zakładam bieliznę i zaczynam poranną toaletę. Włosy wiąże w zwykłego koka a na siebie ubieram szare dresowe spodnie i luźny czarny crop top z nadrukiem sierpu księżyca. Gotowa i w stu procentach obudzona, schodzę do kuchni by zjeść śniadanie.
- Dzień Dobry Vils- witam się z kuzynka, która zajada kanapki z serem.
- Siemanko-  odpowiada po czym bierze następny kęs, wyjmuje z szafki małą miseczkę i nasypuje do niej swoje ulubione płatki, jeszcze tylko mleko i tak z już gotowym śniadaniem siadam przy stole.
- Wujek śpi? - pytam zdziwiona jego nieobecnością, zawsze nawet po nocnej zmianie od rana krząta się po kuchni i dopiero gdy coś zje może iść spać.
- Tak, wrócił dziś padnięty, nad ranem mieli zgłoszenia że tir, który przewoził drzewo wypadł z drogi. Kierowca twierdzi że drogę przecięły mu dwa wielkie stworzenia, nie widział co to było bo były zbyt szybkie. Ale ja bym w to nie wierzyła miał 0, 5 promila alkoholu w wydychanym powietrzu. - Vils zrobiła przerwę by dokończyć śniadanie a ja dalej zajadam się płatkami.
- O której ma przyjść Leon?-  pytam ciekawa gdy przypominam sobie, że to dziś jest niedziela.
- Nie dobijaj leżącego, za chwile powinien być i nawet nie będę mogła na niego krzyczeć bo nie chcę budzić taty. - Vils wzdycha ciężko a ja zaczynam chichotać, to jej udawanie że tak bardzo go nienawidzi jest całkiem zabawne.
- Bądź silna, wierzę w Ciebie- mówię po czym wracam do swojego pokoju z zamiarem nic nierobienia co w moim przypadku oznacza że idziemy rysować.

Po kilku minutach słyszę dzwonek do drzwi i odgłos cichych rozmów. No to teraz się zacznie, ciekawe jak długo wytrzyma Vils zanim wyrzuci Leona z domu. Nie zwracając zbytnie uwagi na odgłos zbliżających się kroków, dalej siedzę na parapecie i szkicuje kolejnego wilka. Po chwili kroki cichną i rozlega się pukanie do mojego pokoju.
-Proszę- jestem pewna że to moja kuzynka, więc nawet nie podnoszę wzroku i z pełnym skupieniem dalej sunę ołówkiem po papierze.
- Całkiem niezły wystrój. - na sam dźwięk tego głosu nieruchomieje i szybko patrzę w tamtą stronę. Włoch stoi sobie jakby nigdy nic oparty o framugę drzwi. Na sam jego widok zapiera mi dech w piersiach. Ciemne spodnie i granatowa koszula w małe białe kropeczki idealnie do niego pasują, nic tylko podejść do niego i sprawdzić jak wygląda bez niej.
- Fede hej, co ty tu robisz? - wiem może to nie najmilsze powitanie ale w tym momencie nie stać mnie na nic lepszego.
- Hej- mówi po czym wchodzi do pokoju zamykając za sobą drzwi. Chłopak zbliża się do mnie i składa całuska na moim policzku, a ja czuję że się rumienie. Jego palce dotykają mojego zaczerwienionego policzka a ja zawstydzona spuszczam wzrok- Piękna- szepcze-  w każdym razie, dowiedziałem się, że Leon jedzie do Violetty, więc pomyślałem że to idealna okazja by Cię odwiedzić. Przy okazji zawsze mogę interweniować gdyby twoja kuzynka chciała mi zabić przyjaciela- mówi i puszcza do mnie oczko a ja zaczynam się śmiać.
- Czyli tylko ja to widzę? - pytam wciąż się śmiejąc, Włoch patrzy na mnie zdziwiony widać, że nie rozumie o co mi chodzi. - Przecież Vils podoba się Leon i właśnie dlatego udaje że go nienawidzi. - wyjaśniam a na twarzy Federico widzę zaskoczenie.
- Jest to jakieś wytłumaczenie- wzrusza ramionami- A tak zmieniając temat co rysujesz? - pyta wskazując głową na trzymany przeze mnie szkicownik. Pewna swojego talentu odwracam zeszyt tak by zobaczył kudłate zwierzę na tle księżyca. Chłopak uważnie studiuję szkic po czym posyła mi uśmiech. - Naprawdę nieźle, ciekawe czy człowieka też naszkicowałabyś tak dobrze.
- Czy to jest wyzwanie Pasquarelli? - pytam unosząc jedną brew do góry.
- To zależy czy je przyjmujesz Ferro- jego kpiarski uśmiech i brązowe tęczówki działają ma mnie jak narkotyk. W tym momencie zrobiłabym wszystko o co by mnie poprosił. Łapiąc Włocha za dłoń ciągnę go tak by usiadł po przeciwnej stronie parapetu.
- Siadaj i się nie ruszaj. - rozkazuję i biorę czystą kartkę papieru, gotowa do pracy patrzę na Federico i z jego miny wnioskuje że nie za bardzo rozumie o co mi chodzi.  - Przyjmuje wyzwanie Pasquarelli, ale potrzebny mi model. - wyjaśniam i zaczynam szkicowanie. Jednak nie idzie mi to zbyt dobrze ci chwilę coś marzę. Zdenerwowana patrzę na niego a on tylko uśmiecha się zwycięsko.
-Och zamknij się Pasquarelli.
- Ale ja nawet nic nie powiedziałem-  próbuje się bronić, ze złości zamykam oczy i czuję napływające do nich łzy, może wcale nie jestem tak utalentowana jak myślałam. - Hej Lu tylko spokojnie- chłopak schodzi z parapetu i kuca przede mną, kładąc dłonie na moich kolanach.- Kiedy rysujesz wilki, nie patrzysz na to jak widzą je twoje oczy prawda? Patrzysz na nie przez pryzmat wspomnień i tego jak widzi je twoje serce, o czym myślisz rysując je?
- O tacie-  szepcze chicho i o moim wilczym bohaterze, ale do tego się nie przyznam, pewnie jak wszyscy uzna że było to moje przewidzenie.
- No więc teraz spróbuj zrobić podobnie nie patrz oczami tylko sercem- mówi a ja spoglądam w jego oczy.
- Dziękuję Fede- wstaje i mocno przytulam się do zaskoczonego chłopaka.
- Do usług księżniczko- szepcze mi na ucho po czym wypuszcza ze swych objęć. Jednak nie na długo, już po chwili ląduje na jego kolanach a on obejmuje mnie ramionami w tali. Biorę w rękę ołówek i postanawiam zastosować się do jego rady, całkowicie zamykam oczy. Sunąc po kartce i wsłuchując się w równomierne bicie jego serca, myślę o tych czekoladowo brązowych oczach, kpiarskim uśmiechu na tych idealnych wargach i uroczych loczkach, które tak bardzo chciałabym kiedyś poczuć między palcami. Gdy czuje że naszkicowałam już wszystko co mogłam, powoli otwieram oczy bojąc się tego co narysowałam. Jednak mój strach jest absurdalny. Z kartki spogląda wypisz wymaluj idealna kopia Federico z tym samym kpiarskim uśmiechem, dużymi oczami i lekko rozwichrzonymi loczkami.
- Wow-  to wszystko co jestem w stanie powiedzieć, nigdy bym nie przypuszczała że mogę tak idealnie narysować człowieka.
- No wiem, wiem jestem niebywale przystojny.- mówi poważnym tonem, a ja nie mogąc się powstrzymać wybucham śmiechem. - Śmieszy Cię to Ferro, nieładnie. Za nie szanowanie mojego wrodzonego piękna czeka na ciebie kara- mówi udając oburzenie, po czym z lekkością przenosi mnie na łóżko i siadając na mnie okrakiem zaczyna łaskotać. Z moich oczu zaczynają płynąć łzy a ja cały czas się śmieje i piszczę.
- Fede błagam przestań- udaje mi się powiedzieć na co chłopak, kładzie się na mnie opierając się na lok ciach by nie przygnieść mnie swoim ciężarem.
- Tylko jeśli powiesz, że jestem najprzystojniejszym facetem na całej ziemi- mówi patrząc mi prosto w oczy.
- Jesteś najprzystojniejszym facetem na całej ziemi- wcale nie mijam się z prawdą, wręcz przeciwnie wyrażam swoje zdanie. Jego twarz znajduję się niebezpiecznie blisko mojej nasze nosy się stykają. Podnoszę wzrok i zatapiam się w czekoladzie jego oczu. Chłopak delikatnie się do mnie uśmiecha a ja odpowiadam tym samym. Czuję jak jego usta już prawie dotykają moich, gdy...

***************************
Jak ja uwielbiam kończyć w takich momentach <3
Kocham care <3